Nieuw Zeeland 2015
Door: Sietske Rinkema
02 September 2015 | Nieuw Zeeland, Tauranga
Na veel overwegingen heb ik besloten om mijn baan als verpleegkundige op te zeggen. Gewoon om eens even los te komen van zogenaamde vaste zekerheden in het leven. Uit de comfortzone van normale dagelijkse patronen en de wereld wat te verruimen.
Een week na dit besluit was daar een spontane actie om "even" naar Nieuw Zeeland te gaan en bij vrienden te logeren. Deels als vakantie...maar grotendeels als voorbereiding op mercyships. Even wennen aan het reizen en andere cultuur, andere taal. Wennen aan weer even leven in een gezin, ipv (luxe) alleen wonen.
De heenreis was bijzonder, ontzettend leuk en gezellig om met vele reizigers in gesprek te raken. En helemaal om boven australie te vliegen en de zonsopkomst te zien! Eenmaal in nieuw zeeland ben ik me na enkele dagen gelijk onder de mensen gaan begeven. In de kerk, dus deels wel eigen. Maar man..wat viel die eerste dienst tegen. Ja..mooie muziek en goede spreker, maar zo anders dan Nederland. Zo anders dan ik had verwacht. De mensen, de cultuur, vreemdeling zijn. Zo enorm koud in de wat saaie sobere zaal. Jas aan tijdens de dienst. Ja, het was winter..6 graden..en ze hebben geen verwarming binnen..omdat de kou slechts enkele weken per jaar zo "extreem" is). Later ontdekte ik dat huizen en gebouwen zowiezo wel wat eenvoudig/sober zijn..in veel gevallen..omdat het leven zich hier veelal buiten afspeelt. Het uitzicht vanaf de veranda van de kerk was dan ook bijzonder mooi!
Savonds opnieuw naar de dienst geweest en ineens was het als thuis en veilig en goed. Blij en opgeladen weer huiswaarts...mijn mijn nieuwzeelandse logeerhuis..bedoel ik.
De engelse taal horen en spreken...de concentratie die dat onbewust kost, gaf me letterlijk forse hoofdpijn die eerste week.. in je eigen taal gaat praten en denken toch een stuk eenvoudiger! 2 weken later... ging het een stuk gemakkelijker en was mijn denken zelfs al engels. Verbazend hoe snel zoiets gaat. Ik was dan gedachtenloos mijn fysio-oefeningen aan het doen...en constateerde dat ik in gedachten in engels telde.
In de 3,5 week die volgden wisselden rustige dagen thuis, zich af met bijzondere ontmoetingen met mensen, nieuwe vriendschappen, ik mocht zelfs een keertje preken bij de worship. Siets weer heerlijk in haar element en verbazend genoeg ging dat met gemak in het engels. Als een wonder! Voelde als een enorm voorrecht. Een kadootje van Boven! Een week later mocht ik ook meedoen in de muziek. Hier de meeste mensen ontmoet. Allemaal mensen met passie voor muziek. Zelfs nog een logeerpartijtje gehad bij nieuwe vrienden. Dit echtpaar, van mijn leeftijd, was 6 jaar geleden uit Zuid-afrika geemigreerd naar NZ. En het was dan ook bijzonder om met hun wat nederlands te kunnen praten. Zuid-afrikaans lijkt wel beetje op nederlands. Heerlijk samen gedineerd en naar de hotpools geweest om vervolgens nog veel meer te praten en praten. Mensen wat heb ik toch veel geleerd over verschillende culturen! ongelofelijk mooi, al die verhalen en verschillen!
Een week na aankomst nam Ruth me mee naar The Mount.. een vrij beroemde plek in Nieuw Zeeland en slechts een kwartiertje rijden van ons huis. Toen we er bijna waren hoorde ik de zee al...the pasific ocean... mijn hart werd overweldigd van blijdschap! Toen we eenmaal de oceaan en the mount in zicht hadden... heb ik de muziek in de auto wat harder gezet..om even van ontroering, ongegeneerd te kunnen huilen..wat een schoonheid!! Wat een perfect uitzicht! 10 minuten later liepen we de rotsen op en het prachtige uitzicht benam me letterlijk de adem. ...Ademloos..werkelijk!
Het is natuurlijk cliche...iedereen weet het... als je er ECHT bent...is het toch heel anders dan de foto's van internet.
In de weken die volgden kwam ik keer op keer terug naar deze Mount. Elke keer wat anders gedaan... zoals zwemmen, strandwandeling, stukje de mount opgeklommen enz. Eenmaal liep ik een stukje om de mount heen...met mijn mobiel in de hand om de wandeltijd in de gaten te houden...(om mijn heup niet te overbelasten met al die heuvels). Ik had nog 1 minuut tegoed..voor dat ik terug moest... nog 1 minuut... ik liep de bocht om en opnieuw een prachtig uitzicht...snel een foto maken...voor de whatsappgroep in Nederland en ...zie ik daar nu iets bewegen in de verte...in het water? Ja! Gauw over de rotsen klimmend...naar het bewegende geheel toe. Zeehonden...lekker te badderen in de zon in het water zo dichtbij. Verrassend..dat zo'n niets vermoedend geluksmomentje ineens zomaar om de hoek ligt!
Een ander sight-seeing moment was in Rotorura...al noemen ze het ook wel eens..Rotten-rua...omdat het een (rot-geur) is... en dan heb ik het over de plek waar veel vulkanische activiteit is...plaatsen waar de modder letterlijk kookt. Waar het stinkt van de sulfaat-geur. Beetje griezzelig idee was het wel...voor een fries...die geen vulkanen gewend is. Want als de modder 5 meter verderop letterlijk KOOKT....sta ik hier dan wel veilig?? ik werd gerustgesteld en even later visten we met een tak, de kokende modder op uit het gat en smeerden het op ons gezicht. Het perfecte gezichtsmasker!
De dagen thuis waren absoluut geen straf. Aangezien het huis gelegen was aan het meer, wat in open verbinding was met de oceaan. Dus het uitzicht met eb en vloed was elke keer weer anders. Soms een prachtig zicht met een sprookjesachtige glinstering op het water en soms strand waar je op kon lopen. Uren en uren en uren...heb ik besteed in de achtertuin...beneden bij het water. Puur genot! Muziek mee, boek mee, flesje water.. wat wil je nog meer...?
De laatste week was het tijd om afscheid te nemen. en al leken de mensen in het begin wat afstandelijk..die laatste week werd ik door hen overladen met knuffels en bemoedigingen! Hier en daar werden wat foto's gemaakt om elkaar te blijven herinneren aan deze bijzondere tijd, waarin we over en weer bemoedigd zijn!
De reis terug was lang. 2x 12 uren vliegen excl overstaptijd en 2 lange ritten van en naar het vliegveld. Maar met name in de laatste vlucht...eindelijk weer in een KLM toestel en nederlandse stewardessen! enorm fijne contacten met passagiers en personeel gehad. Opgeladen en blij kwam ik aan op schiphol!
Komende weken staan in het teken van voorbereiden op mercyships en bekijken welke nieuwe dingen ik zal gaan oppakken...in buitenland ...of Nederland. Wordt het DTS in Nieuw Zeeland of Hawai in januari... of blijvend op mercyships..of na januari weer in Nederland aan het werk? Het staat allemaal nog open. Ik zie met verwachting uit naar nieuwe avonturen!
De reisverslagen van mercyships zal ik tzt wekelijks op deze pagina posten.
Dank voor al jullie support!
siets
ps foto's volgen (ik moet nog even ontdekken hoe deze site werkt)
Een week na dit besluit was daar een spontane actie om "even" naar Nieuw Zeeland te gaan en bij vrienden te logeren. Deels als vakantie...maar grotendeels als voorbereiding op mercyships. Even wennen aan het reizen en andere cultuur, andere taal. Wennen aan weer even leven in een gezin, ipv (luxe) alleen wonen.
De heenreis was bijzonder, ontzettend leuk en gezellig om met vele reizigers in gesprek te raken. En helemaal om boven australie te vliegen en de zonsopkomst te zien! Eenmaal in nieuw zeeland ben ik me na enkele dagen gelijk onder de mensen gaan begeven. In de kerk, dus deels wel eigen. Maar man..wat viel die eerste dienst tegen. Ja..mooie muziek en goede spreker, maar zo anders dan Nederland. Zo anders dan ik had verwacht. De mensen, de cultuur, vreemdeling zijn. Zo enorm koud in de wat saaie sobere zaal. Jas aan tijdens de dienst. Ja, het was winter..6 graden..en ze hebben geen verwarming binnen..omdat de kou slechts enkele weken per jaar zo "extreem" is). Later ontdekte ik dat huizen en gebouwen zowiezo wel wat eenvoudig/sober zijn..in veel gevallen..omdat het leven zich hier veelal buiten afspeelt. Het uitzicht vanaf de veranda van de kerk was dan ook bijzonder mooi!
Savonds opnieuw naar de dienst geweest en ineens was het als thuis en veilig en goed. Blij en opgeladen weer huiswaarts...mijn mijn nieuwzeelandse logeerhuis..bedoel ik.
De engelse taal horen en spreken...de concentratie die dat onbewust kost, gaf me letterlijk forse hoofdpijn die eerste week.. in je eigen taal gaat praten en denken toch een stuk eenvoudiger! 2 weken later... ging het een stuk gemakkelijker en was mijn denken zelfs al engels. Verbazend hoe snel zoiets gaat. Ik was dan gedachtenloos mijn fysio-oefeningen aan het doen...en constateerde dat ik in gedachten in engels telde.
In de 3,5 week die volgden wisselden rustige dagen thuis, zich af met bijzondere ontmoetingen met mensen, nieuwe vriendschappen, ik mocht zelfs een keertje preken bij de worship. Siets weer heerlijk in haar element en verbazend genoeg ging dat met gemak in het engels. Als een wonder! Voelde als een enorm voorrecht. Een kadootje van Boven! Een week later mocht ik ook meedoen in de muziek. Hier de meeste mensen ontmoet. Allemaal mensen met passie voor muziek. Zelfs nog een logeerpartijtje gehad bij nieuwe vrienden. Dit echtpaar, van mijn leeftijd, was 6 jaar geleden uit Zuid-afrika geemigreerd naar NZ. En het was dan ook bijzonder om met hun wat nederlands te kunnen praten. Zuid-afrikaans lijkt wel beetje op nederlands. Heerlijk samen gedineerd en naar de hotpools geweest om vervolgens nog veel meer te praten en praten. Mensen wat heb ik toch veel geleerd over verschillende culturen! ongelofelijk mooi, al die verhalen en verschillen!
Een week na aankomst nam Ruth me mee naar The Mount.. een vrij beroemde plek in Nieuw Zeeland en slechts een kwartiertje rijden van ons huis. Toen we er bijna waren hoorde ik de zee al...the pasific ocean... mijn hart werd overweldigd van blijdschap! Toen we eenmaal de oceaan en the mount in zicht hadden... heb ik de muziek in de auto wat harder gezet..om even van ontroering, ongegeneerd te kunnen huilen..wat een schoonheid!! Wat een perfect uitzicht! 10 minuten later liepen we de rotsen op en het prachtige uitzicht benam me letterlijk de adem. ...Ademloos..werkelijk!
Het is natuurlijk cliche...iedereen weet het... als je er ECHT bent...is het toch heel anders dan de foto's van internet.
In de weken die volgden kwam ik keer op keer terug naar deze Mount. Elke keer wat anders gedaan... zoals zwemmen, strandwandeling, stukje de mount opgeklommen enz. Eenmaal liep ik een stukje om de mount heen...met mijn mobiel in de hand om de wandeltijd in de gaten te houden...(om mijn heup niet te overbelasten met al die heuvels). Ik had nog 1 minuut tegoed..voor dat ik terug moest... nog 1 minuut... ik liep de bocht om en opnieuw een prachtig uitzicht...snel een foto maken...voor de whatsappgroep in Nederland en ...zie ik daar nu iets bewegen in de verte...in het water? Ja! Gauw over de rotsen klimmend...naar het bewegende geheel toe. Zeehonden...lekker te badderen in de zon in het water zo dichtbij. Verrassend..dat zo'n niets vermoedend geluksmomentje ineens zomaar om de hoek ligt!
Een ander sight-seeing moment was in Rotorura...al noemen ze het ook wel eens..Rotten-rua...omdat het een (rot-geur) is... en dan heb ik het over de plek waar veel vulkanische activiteit is...plaatsen waar de modder letterlijk kookt. Waar het stinkt van de sulfaat-geur. Beetje griezzelig idee was het wel...voor een fries...die geen vulkanen gewend is. Want als de modder 5 meter verderop letterlijk KOOKT....sta ik hier dan wel veilig?? ik werd gerustgesteld en even later visten we met een tak, de kokende modder op uit het gat en smeerden het op ons gezicht. Het perfecte gezichtsmasker!
De dagen thuis waren absoluut geen straf. Aangezien het huis gelegen was aan het meer, wat in open verbinding was met de oceaan. Dus het uitzicht met eb en vloed was elke keer weer anders. Soms een prachtig zicht met een sprookjesachtige glinstering op het water en soms strand waar je op kon lopen. Uren en uren en uren...heb ik besteed in de achtertuin...beneden bij het water. Puur genot! Muziek mee, boek mee, flesje water.. wat wil je nog meer...?
De laatste week was het tijd om afscheid te nemen. en al leken de mensen in het begin wat afstandelijk..die laatste week werd ik door hen overladen met knuffels en bemoedigingen! Hier en daar werden wat foto's gemaakt om elkaar te blijven herinneren aan deze bijzondere tijd, waarin we over en weer bemoedigd zijn!
De reis terug was lang. 2x 12 uren vliegen excl overstaptijd en 2 lange ritten van en naar het vliegveld. Maar met name in de laatste vlucht...eindelijk weer in een KLM toestel en nederlandse stewardessen! enorm fijne contacten met passagiers en personeel gehad. Opgeladen en blij kwam ik aan op schiphol!
Komende weken staan in het teken van voorbereiden op mercyships en bekijken welke nieuwe dingen ik zal gaan oppakken...in buitenland ...of Nederland. Wordt het DTS in Nieuw Zeeland of Hawai in januari... of blijvend op mercyships..of na januari weer in Nederland aan het werk? Het staat allemaal nog open. Ik zie met verwachting uit naar nieuwe avonturen!
De reisverslagen van mercyships zal ik tzt wekelijks op deze pagina posten.
Dank voor al jullie support!
siets
ps foto's volgen (ik moet nog even ontdekken hoe deze site werkt)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
